از سوم فروردین «ورود آدم‌ها ممنوع» است/ ادامه «چند مرد و چند زن»
تاریخ انتشار: ۲۶ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۳۴۷۲۸۰
حنیف مظفری نویسنده و کارگردان تئاتر با اشاره به تمدید اجرای نمایش «چند مرد و چند زن» در ایام نوروز به خبرنگار مهر گفت: قرار است از سوم تا هجدهم فرودین ماه مجدداً نمایش «چند مرد و چند زن» را که تا ۵ اسفند ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه بود، اجرا کنیم اما این بار نمایش در عمارت نوفل لوشاتو به صحنه می‌رود و تا ۱۸ فروردین ماه نیز اجرا خواهد داشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی درباره اجرای نمایش «ورود آدم‌ها ممنوع» نیز توضیح داد: غیر از نمایش «چند مرد و چند زن» قرار است از سوم فروردین تا سوم اردیبهشت نمایش «ورود آدم‌ها ممنوع» را در همان سالن بزرگ عمارت نوفل لوشاتو به صحنه ببرم. این اثر نمایشی با نگاهی به رمان «قلعه حیوانات» جرج اورول نوشته شده و یک کمدی فانتزی با مفهوم انتقادی است که البته این مفهوم در لایه‌های زیرین و درون مایه نمایش جاری است و در سطح هیچ اشاره‌ای به آن نشده است.
مظفری درباره داستان و مضمون اثر بیان کرد: در نمایش «ورود آدم‌ها ممنوع» گاو که یکی از حیوانات مزرعه است به صورت اتفاقی کتابی را پیدا میکند و بعد از خواندن آن متوجه می‌شود که مزرعه دار در حق حیوانات مزرعه اجحاف کرده و حقشان را می‌خورد. در ادامه با رهبری گاو، حیوانات که از ظلم و ستم مزرعه دار به تنگ آمده‌اند بر علیه این بشر دو پا قیام می‌کنند. پس از پیروزی، مزرعه توسط حیوانات اداره می‌شود و خر در انتخابات رای می‌آورد و به ریاست می‌رسد اما فردای انتخابات از روی نادانی گرگ را به عنوان مشاورش برمی گزیند که همین مساله در نهایت به نابودی حیوانات می‌انجامد و باعث می‌شود هر چه را که به سختی به دست آورده‌اند بر باد دهند.
این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه دلیل قیام حیوانات مزرعه به این علت است که هیچ حیوان ماده و جفتی در آنجا وجود ندارد، عنوان کرد: در این نمایش حیوانات کم کم با حق و حقوقشان آشنا می‌شوند و تصمیم به قیام می‌گیرند اما به دلیل رافت و بخشش امثال گاو دوباره به همان وضعیت برمی گردند.
مظفری درباره طراحی صحنه و لباس نمایش گفت: در طراحی دکور نمایش از ابزارها و آکسسوار انسانی با شیوه و کاربرد حیوانی استفاده شده است به این مفهوم که مثلاً ما یک میز ناهارخوری در صحنه می‌بینیم که در واقع آخور است. از این رو فضاسازی کاملاً انسانی است اما رگ و ریشه حیوانی در آن گنجانده شده است. در طراحی لباس هم از المان‌های حیوانی در لباس‌های انسانی استفاده شده است و کاراکترهای حیوانی المان‌هایی از حیوان مورد نظر در لباس‌هایشان وجود دارد. در بیان بازیگرها نیز برای اکثر شخصیت‌های نمایش مثل اسب، خر، گوسفند، بز و … صداسازی صورت گرفته است و بقیه شخصیت‌ها هم تیپ‌های کاراکترهای مورد نظر را روی صحنه ارائه می‌دهند.
این کارگردان در پایان صحبت‌هایش یادآور شد: خوشبختانه این ۲ نمایش به صورت همزمان و پشت سر هم در سالن بزرگ عمارت نوفل لوشاتو به صحنه می‌روند و سالن نمایش به صورت کامل در اختیار گروه ماست از این رو دیگر مشکلی برای اجرای کارها وجود ندارد. تلاشم این بوده که مخاطبان در طول ۸۰ دقیقه از دیدن این کمدی فانتزی لذت ببرند و با توجه به دیدگاه خودشان مفاهیم مستتر در اثر را درک کنند.
محمود موسوی، توفیق حیدری، علی عولیایی، علی کریمی، کیارش عسگری، علی کاظم پور، احسان مقدم و حنیف مظفری بازیگران «ورود آدم‌ها ممنوع» هستند که از سوم فروردین تا سوم اردیبهشت ساعت ۲۱ در عمارت نوفل لوشاتو به صحنه می‌رود.
نمایش «چند مرد و چند زن» نیز با بازی حنیف مظفری، رضا آرامش، رسول احمدی، لاله ذوالفقاری، آرزو مجیدی، فاطمه کرابی از سوم تا هجدهم فروردین ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو اجرا می‌شود.
کد خبر 5734173منبع: مهر
کلیدواژه: حنیف مظفری تئاتر ایران نوفل لوشاتو کارگردان تئاتر فیلم کوتاه اکران نوروزی موسیقی ایرانی اسکار سازمان صداوسیما تئاتر ایران شبکه سه سیما کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رادیو نمایش درگذشت چهره ها حضور هنر ایران در جهان عکاسی رادیو عمارت نوفل لوشاتو به صحنه چند مرد و چند زن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۳۴۷۲۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا ژاپنی‌ها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟
شوهر اویوا می‌خواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیت‌آمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!
به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی».
قرن‌ها پیش، داستان‌های ارواح در ژاپن بسیار نقل می‌شدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشته‌شده از سال‌های ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستان‌هایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.
داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد.
کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، می‌گوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدت‌ها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.
تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامه‌های آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.
کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوه‌های ویژه پیچیده‌ای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل می‌کرد.
بروکس می‌گوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیت‌ها با کمک آنها پرواز می‌کردند، همگی نشان‌دهنده حضور ارواح بودند.»
هزاران چاپ با قیمت‌های شگفت‌آور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس می‌گوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود.
چنین نمونه‌های رنگارنگ و زنده‌ای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی می‌مانند، به‌ویژه چاپ‌هایی که شامل برگه‌های کاغذی بلند می‌شدند تا جلوه‌های پیچیده صحنه را منعکس کنند.
یکی از چاپ‌های چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را می‌بینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را می‌بینید، خدمتکاری که ناخن‌های دستش بعد از مرگ همچنان رشد می‌کنند.
این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده می‌شوند که لباسش را سریع عوض میکند.
در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه می‌گذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس می‌گوید چاپ‌ها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپ‌ها نادر هستند، به خصوص آن‌هایی که کاملاً سالم باقی ماندند.
ارواح قرن‌ها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آنها، مخاطبان نخبه‌تر و باهوش‌تر بود.
شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی
فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه می‌گوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیت‌هایی با ماسک‌های چوبی استادانه میشد. او می‌گوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود می‌گیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آنها اتفاق می‌افتد.»
تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیت‌های ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقاب‌ها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت.
فلتنز می‌گوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهین‌آمیز است، چون اسطوره‌شناسی نو را از بین می‌برد.»
«داستان‌های نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبح‌ها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آنها داستان‌هایی از گذشته‌های دور بود و آن داستان‌ها اغلب با مکان‌های خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند».
«آن داستان‌ها از طریق ارواح مرتبط با آن مکان‌ها بیان می‌شوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.»
به راستی چرا ارواح در سنت‌های فرهنگی ژاپن دوام آورده‌اند و در دوره ادو احیا شدند؟
به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعه‌دار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعه‌ی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستان‌های شبح‌آلود اشکالی از عدالت در جامعه‌ی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود».
«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانه‌ای، تماشای این نوع نمایش‌ها که در آنها، ارواح می‌توانستند به روشی که مردم نمی‌توانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشه‌های انتقام‌جویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.»
بروکس می‌گوید دانستن شمار چاپ‌های آن زمان دشوار است و مردم هنوز آنها را با روش‌های سنتی می‌سازند.
بینندگان حتماً می‌توانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلم‌های مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند.
بروکس می‌گوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آنها را فیلم‌های ترسناک ژاپنی می‌شناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان می‌توانید چیزهایی ببینید که می‌شناسید و به آنها علاقه دارید.»
کانال عصر ایران در تلگرام
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است